John Hilary: “World Social Forum has to become a global movement with political aspirations”3/31/2013 John Hilary is the executive director of the British NGO War on Want. They have partnerships with different social movements and trade unions. His organization promotes Global Justice. He was at the World Social Forum (WSF) to get in touch with progressive forces and social movements.
Around which themes does War on Want work? There are two themes. First of all is economic justice, fights against the capitalistic system, trade justice, unequal exchange and the role of multinationals. Secondly to fight colonialism and imperialism. Why was the WSF so important for your organization? Because we are active around colonialism and the struggle for Palestine, the Sahraoui and the Nato thread in the Middle East and North Africa. Also because of the new free trade agreement of the EU with the Agadir countries ( Morocco, Tunisia, Jordan and Egypt) we consider it as a new tentative of imperialism of the EU. Here we were able to talk to a lot of comrades about these issues and make new partners and political links. What was your impression of the WSF 2013 in Tunis? The fact that the PA (Palestinian Authority) was represented was really bad, because social movements and organizations from Palestine were afraid to come. USAID had a stand and people were asking what they did here. There were actually two forums, one for the international community on the top of the hill around economic justice and environment below the hill there was the Arab mobilization. There were few interactions between the two places. You could see that at the talks around Palestine and Iraq there were mostly Arab people. What brings the future? That's a big question, were do we go next. It was an open space, but more people are thinking that we should create a global movement for political change. It's nice to talk in a sunny place, but we need to act. Also one of the Founding Fathers, Chico Whitaker, claimed for years it should be an open space, but now he declared before the WSF 2013 that it should become a global political movement. We can say that capitalism is in crisis and we see the worst form of capitalism reviving with austerity measures. I think social movements have failed in this struggle to give other models a chance in the Western World. In the Western World political change is less possible because the state is to anchored in society and is too strong. In Bolivia this was possible because the state was weak.
0 Comments
Un espectro se cierne sobre Ramallah, capital de Cisjordania. Hay días que las calles se llenan con activistas y otros días no hay nadie en la calle por causa de una huelga del transporte público. La ocupación y las malas políticas de los últimos años tienen al pueblo Palestino completamente dominado. La ocupación es la causa, Israel controla la tierra, el agua, el aire, las fronteras, el combustible, los precios de los productos básicos y todo el comercio con otros países pasa por Israel. Sin embargo, no es la única razón, el pueblo Palestino paga un doble precio, porque el FMI y el Banco Mundial imponen la lógica neo-liberal en el ámbito económico. La misma que causó tanta miseria en los países Latinoamericanos. Esas políticas resultan en más problemas que soluciones para el Pueblo Palestino. Están en una crisis financiera y ya tienen una deuda de 2000 millones de Euros. El gobierno aumentó los impuestos y el tva. Resulta que una taza de café sale más en Ramallah que en Londres. La lucha sigue, los sindicatos se movilizan Los sindicatos que se fortalecen cada vez más y exigen un sueldo mínimo y seguridad social. Ahora hay obreros, sobre todo mujeres, que ganan 80 euros por mes. Los empleadores no quieren gastar más que 150 euros en un sueldo mínimo, pero los sindicatos no aceptan esto. El ministro de economía interior prometió instaurar un sueldo mínimo en el sector privado y público. Esta promesa surgió después de meses de lucha social y presión de los sindicatos. El ministro de trabajo dijo que el sueldo mínimo resultaría en condiciones de vida dignas y no pondría en riesgo el desarrollo económico. El 7 de octubre el gobierno declaró que el sueldo sería 375 dólares o 20 dólares por día o 2.5 por hora. La propuesta fue rechazada por el PGFTU, la Federación General de Sindicatos, ellos declararon que era mucho menor de lo que ellos querían (450 dólares). El sindicato exige desde hace años un sueldo mínimo. Lamentablemente tenemos que constatar que el sueldo es tres veces más bajo que en Israel, aunque los precios sean iguales. Los días siguientes los obreros tomaron la calle con el lema: “ precios altos, sueldos bajos”. El gobierno replicó que 300.000 obreros se van a beneficiar de esta medida y que reconoce las protestas como legítimas. Los otros sindicatos dicen que el sueldo mínimo es un logro unánime del pueblo Palestino. La lucha por el sueldo mínimo es una de las luchas que se desarrollan en Cisjordania. El pueblo palestino descubre realmente la fuerza de los sindicatos. Los sindicatos fomentan la ocupación de plazas, cortes de transporte público, huelgas de funcionarios. Son signos que los sindicatos que exigen justicia social ganan fuerza. Resulta que la crisis financiera que toca Cisjordania se ve como razón de las protestas. Los sueldos bajos y los precios altos crean una idea en la mente del pueblo Palestino que las políticas del primer ministro Salam Fayyad y su partido fallan. Ellos rechazan la idea del libre comercio. En septiembre y octubre los opositores pidieron su renuncia. El noticiero Almaannews dijo que iba a ofrecer su renuncia. El 30 de octubre él propuso formar un gobierno de unidad nacional, pero esta propuesta fue rápidamente rechazada por los partidos de izquierda y Fatah. Mientras tanto la crisis financiera sigue. Los Estados Unidos y la Unión Europea prometieron aumentar su asistencia financiera a 200 millones de dólares cada uno. Diferentes países europeos depositaron dinero y también Omán y los Emiratos Árabes Unidos. Así se puede pagar los sueldos de los funcionarios. Según el noticiero Almaannews el primer ministro de Israel Benjamin Netanyahu pidió la asistencia porque tenía miedo de un colapso de la Autoridad Palestiniana (AP) y de las protestas sociales. Soluciones para el conflicto social Según Wajih al-Ayassa, DWRC, el gobierno en Ramallah tiene que cambiar sus prioridades, el foco debe estar en la gente: “ Debe haber más protección social, la corrupción debe diminuir y la ocupación debe terminar. Las politicas tienen que ser más humanas.” Si los sindicatos tienen éxito y ganan su apoyo, podrían lograr resultados importantes. Stilletjes aan beginnen de Palestijnen die leven op de Westelijke Jordaanoever de kracht van vakbondsacties te ontdekken. Onder impuls van de vakbonden, waaronder ook fos-partner PGFTU, worden pleinen bezet, wordt het openbaar vervoer lam gelegd en staken ambtenaren. Het zijn tekens van de steeds sterker wordende vakbonden die sociale rechtvaardigheid eisen. De financiële crisis die de Westelijke Jordaanoever treft, wordt gezien als de oorzaak van het protest. De stijgende prijzen en de lage lonen creëren bij de Palestijnen het bewustzijn dat het economische beleid van premier Salam Fayyad en zijn partij 'De Derde Weg' faalt. Ze verwerpen de vrije-marktlogica van premier Fayyad. In september en oktober vroegen de betogers zijn ontslag. Almaannews berichtte dat premier Fayyad er aan dacht zijn ontslag aan te bieden. Op 30 oktober stelde hij voor een regering van nationale eenheid te vormen, maar dit werd al snel verworpen door de linkse partijen en voor Fatah was de tijd nog niet rijp. Ondertussen bleef de financiële crisis verder duren. De VS en de EU beloofden elk 200 miljoen dollar financiële hulp te geven. Verschillende EU-landen stortten geld samen met de Verenigde Arabische Emiraten en Oman. Dit maakte het mogelijk om op korte termijn de lonen van de ambtenaren uit te betalen. De plotse steun van de internationale gemeenschap is een vrij nieuw gegeven in de geschiedenis van de Palestijnse Autoriteit(PA). Een duidelijke aanwijzing dat de protesten wel degelijk effect hebben is dat de Israëlische eerste minister Benjamin Netanyahu volgens Almaannews heeft opgeroepen tot financiële steun aan de PA. Hij zou dit doen uit vrees voor het protest op de Westelijke Jordaanoever en voor het uiteenvallen van de PA. Als de vakbonden er in slagen hun draagvlak verder uit te bouwen, kunnen zij op termijn belangrijke resultaten boeken. Op 7 oktober werd al een minimumloon ingevoerd in de privé- en publieke sector, hoewel dit nog steeds erg laag ligt. Op 11 september beloofde de minister van binnenlandse economie een minimumloon in te voeren voor de publieke en de privé-sector. Deze belofte kwam er na maanden van sociaal protest en druk van de arbeidersbeweging. De stijging van de prijzen van levensmiddelen in de bezette gebieden kan hiervoor als oorzaak gezien worden. De minister van arbeid verklaarde op 2 oktober dat de overheid dicht bij een overeenkomst stond, maar de privé-sector en de vakbonden moesten het voorstel nog onderzoeken. De overheid verklaarde dat ze de nationale statistieken en de internationale standaarden bestudeerd hadden. Het minimumloon zou zorgen voor een degelijke levensstandaard en zou de economische ontwikkeling van de privé-sector niet in gevaar brengen. Op 7 oktober werd dan het minimumloon bekend gemaakt: 1450 shekels of 375 dollar, 20 dollar per dag en 2,5 per uur. Het werd voorgelegd aan een beleidsgroep bestaande uit leden van de privé-sector en de vakbonden. De Algemene Federatie van Vakbonden riep onmiddellijk op om de vergadering te boycotten, omdat hun voorstel van 450 dollar niet aanvaard werd. De Algemene Federatie van Vakbonden ijvert al decennia lang voor een minimumloon en kon haar teleurstelling niet verbergen. De oorzaak is dat het minimumloon onder de extreme armoede grens ligt en waar het in Israël 1115 dollar bedraagt, zowaar drie keer meer, terwijl de prijs van levensmiddelen even duur is. Later op die dag werd dan het minimumloon officieel aanvaard De Algemene Federatie van Vakbonden maakte een vuist en riep op om te staken als het minimumloon door het kabinet aanvaard zou worden. De vakbondskoepel verklaarde dat er 87.000 werknemers uit 14 vakbonden tegen dit voorstel waren. De dagen daarna kwamen de arbeiders in opstand ze zeiden dat de regering hun belachelijk had gemaakt. Hun slogan was: “Hoge prijzen, lage lonen dat is het beleid van de overheid.”. Shaher Saad, voorzitter van de Algemene Federatie van Vakbonden voegde er aan toe: “Het minimumloon is onaanvaardbaar naar internationale standaarden. De overheid had het minimumloon moeten berekenen aan de hand van de nationale armoede grens. (593 dollar)” en “ De eis van de vakbonden is niet dat de overheid aftreed, maar dat er sociale rechtvaardigheid is”. De Palestijnse overheid gaf toe dat het minimumloon niet hoog genoeg is. Ze voegden er aan toe dat het toch al een hele bewerkstelliging is omdat 300.000 werknemers van deze maatregel zullen genieten. Het doel van de overheid was van de lonen te standaardiseren en de werknemers aan te moedigen, niet om hun te frustreren. Volgens Haydar Ibrahim, voorzitter van de Palestijnse werknemers, is het minimumloon het resultaat van 16 maanden onderhandelen en dat de voorwaarden veel beter zouden zijn geweest moest de overheid niet de desastreuze gevolgen van de bezetting moeten ondergaan. Mahmoed Ziyada, algemeen secretaris van de onafhankelijke vakbonden heeft ook ingestemd met het minimumloon omdat hij gelooft dat het om een unanieme beslissing gaat en het is dus een nationale verwezenlijking. Hij vertelde er ook bij dat diegene die de vergadering van het minimumloon hadden geboycot eerder een lager minimumloon hadden overeengekomen. 11 september 2012
( OPINIE ) — Er waart een spook door Ramallah. De ene dag lopen de straten vol met activisten, de andere dag is er niemand op straat te bespeuren omwille van een staking van het openbaar vervoer. De bezetting door Israël, jaren van wanbeleid door de Palestijnse overheid en de sterker wordende vakbonden hebben de Palestijnse samenleving in een wurggreep. Student Willemjan Vandenplas is terplaatse en schreef er een opiniestuk over. De bezetting is de kern van het probleem Israël controleert het land, het water, de lucht, de grenzen, de olie, de prijzen voor levensmiddelen en alle export en import gaat door Israël. De grensposten, de muur en de checkpoints maken elke vorm van planning onmogelijk. De Palestijnen hebben enorm te lijden, maar de 'neoliberale agenda' van de overheid in Ramallah, gedicteerd door de Wereldbank en het IMF, maakt de impasse compleet. Het juk van de Palestijnse overheid De Palestijnen eisen goed bestuur van hun overheid, omdat de financiële crisis voor een overheidsschuld van ongeveer 2 miljard euro heeft geleid en het beleid voor meer problemen dan oplossingen zorgt. De belastingen worden verhoogd, de taksen op consumptiegoederen en de prijzen van levensmiddelen stijgen. Zo is een kop koffie in Ramallah duurder dan in Oxford Street in Londen. Door dit alles daalt de consumptie. De vakbonden maken een vuist De sterker wordende vakbonden eisen een minimumloon en sociale zekerheid. Nu zijn er arbeiders, vooral vrouwen, die slechts 80 euro per maand verdienen. De werkgevers willen een minimumloon van 150 euro, maar de vakbonden aanvaarden dit niet. De vakbonden ijveren ook voor meer arbeidsrechten, vrijheid van vakbondsvereniging en erkenning van deze rechten door de privésector. Hoewel de overheid beloften maakt om hieraan te werken, blijft het voornamelijk bij mooie woorden. Daarom willen de vakbonden nieuwe onderwerpen in het arbeidsoverleg aansnijden en nieuwe concepten ontwikkelen voor dialoog tussen vakbonden, werkgevers en de overheid. De vakbonden eisen dat er tegen 15 september een minimumloon is en geven de overheid nog 2 maanden om de sociale rechten van arbeiders te verwezenlijken. 11 september in Ramallah De secretaris-generaal van de 'ittihad alniqaabaat almostaqla', de onafhankelijke vakbondsunie, Mahmoud Ziyada, heeft vandaag (11 september) opgeroepen tot een samenkomst in het centrum van Ramallah. De eisen zijn een aanvaardbaar minimumloon en een beter economisch beleid. De vakbond van werkloze jongeren zal ook deelnemen. Dit is het hoogtepunt van de onvrede ten aanzien van de overheid die al terug gaat sinds jaren. Mahmoud Ziyada: “dit heeft niets te maken met de Arabische Lente, maar wel met de eis voor sociale rechten in de bezette gebieden.” De overheid buigt voor de vakbonden Voor de start van de betoging heeft de overheid toegevingen gedaan om het sociaal conflict op te lossen. De ministers gaan 10% minder verdienen, vanaf de volgende de maand zal de taks op consumptiegoederen van 16% naar 15% dalen, de prijzen van olie en gas zullen niet meer stijgen, de overheid zal de landbouwsector steunen, controle invoeren op de prijzen van bepaalde levensmiddelen en een minimumloon invoeren tegen 15 oktober. Dit zijn de aangekondigde maatregelen, maar de vakbonden hebben alvast laten weten dat ze niet onvoorwaardelijk akkoord zullen gaan met de maatregelen. De Palestijnen verdienen beter. Oplossing van het sociaal conflict Volgens Wajih el-Ayassa, van Democraticy & Workers' Rights Center (DWRC) in Ramallah moet de overheid haar prioriteiten verleggen, de mensen moeten meer centraal komen te staan in het beleid. Wajih: “Er moet meer sociale bescherming komen, de corruptie moet omlaag en er moet een einde komen aan de bezetting door Israël. De overheid moet een meer humaan beleid voeren, een minimumloon is hoogst nodig.” Willemjan Vandenplas is student Geneeskunde - Gezondheidsbeleid in ontwikkelingslanden, freelance fotograaf, wereldreiziger en vertaler. Dit opinie-artikel kwam tot stand in samenwerking met fos en DWRC. |
Archives
January 2015
Categories
All
|